Wat hoorden we? Een dun, boos stemmetje:
"MAM! Ik KAN het niet. Ik hou er niet van. Ik vind het STOM!"
Verbaasd keken we eens rond en zagen dit tafereel:
Onze aandacht was getrokken, benieuwd hoe mama-schildpad zou omgaan met zo'n dwars schildpadkind. En wat er nu eigenlijk zo stom was.
"Kom op, ik weet zeker dat je het kunt. Je kunt niet de rest van je leven alleen op gras blijven lopen. Weet je nog wat papa altijd zei? Een echte schildpad..."
"... rent nergens voor weg", zei het kleine schildpadje. "Maar het is zo VER! En zo HOOG!"
"Kom maar achter me aan, ik doe het voor!" zei mama bemoedigend.
En daar gingen ze, mama voorop, het kleintje eerst wat aarzelend er achteraan. Maar na verloop van tijd begon hij het zelfs leuk te vinden!
"Kijk eens mam, hoe hoog ik durf!" riep hij uit.
" En ik kan je ook nog inhalen, als ik mijn best doe!"
"Je bent een echte zoon van je vader! Ik wist het wel!" zei mama en trots gaf ze hem een dikke kus. "Kom mam, ik wil nog verder! Wandelen is LEUK!"
En De Wilde Aardbeien? Die bleven in bewondering achter. Wat een prachtige schilden hadden deze twee wandelaars!
Fijne dag!
De Wilde Aardbeien